Serkan Türk: “Şahit olduğumuz kişi ve olaylara başka açılardan bakmaya çalışıyorum”

Söyleşi: Ömer Turan

Bak Önümüzde Yeni Bir Mevsim, Serkan Türk’ün Dedalus etiketiyle raflarda yerini alan son öykü kitabının adı. Aynı zamanda şair ve radyo programcısı olan Türk için “ öykünün usul usul yükselen sesi” olarak söz ediliyor. Yazarla son öykü kitabı üzerine söyleştik.

“Bak Önümüzde Yeni Bir Mevsim”, senin en son çıkan öykü kitabın. Bu kitabı konuşmaya geçemeden önce yazın hayatını bize özetler misin?

Kendimi tanımlamaya başladığım günden beri sesin, sözün kıyılarında geçmiş bir ilk gençlik. Sonra dergilere gönderdiğim şiir ve öykülerin basılma heyecanını yaşadığım bir dönem. Ada ile birlikte dergicilik serüveni. İlk öykü kitabımın Uzak Yaz’ın yayımlanması. Rüzgârlı Camlar ve Tanrı’nın Yalnız Kırları ile zihnimdeki fotoğrafı yansıtmaya çalıştığım bir on sene. İki şiir kitabım Her Şeyin Güzel Olma Nedenleri ve İçimiz Çölse Biri Geçmiştir’in ortaya çıkışı. Yaşadığım semtin kırk yıllık hikâyesine kendi kişisel geçmişimi ekleyerek anlattığım Güneşli Bayır Erdoğdu’yu yazıp yayımlamam. Son olarak Türk Sinemasına emek verenlere bir armağan kitap olarak düşündüğüm 53 yazarlı Yüzyıllık Perde’nin yayımlanışı. Hep izleyerek, duyumsayarak ve dinleyerek geçmiş bir dönemin sonunda çıkan son öyküler Bak Önümüzde Yeni Bir Mevsim.

Önceki kitaplarında olduğu gibi yine tutunamayan karakterler üzerinden kurmuşsun öykülerini. Ama bu sefer sanki biraz daha büyümüş ve sosyalleşme yaşına gelmişler. Bu bilinçli bir tercih mi? Serkan Türk büyürken karakterleri de mi büyüyor?

İnsanın en büyük zenginliği çocukluğu ve ilk gençliği. O dönemlerin izleğinde kurmaya ve anlatmaya çalıştığım dünyada son yıllarda daha sert rüzgârlarla karşılaşır oldum. Karakterlerim buna göre şekillendi. Korkularla baş etmeye çalışan insanlar, tek başınalığın kıyısında boğulmamak için mücadelesini sürdürmeye çalışan ruhlar. İçimizden insanların toplumda giderek silikleşen ve kaybolan hayalleri.

Sıkıntılı, kırılgan, duygusal yalnız, işsiz güçsüz ve mutsuz insanlar geziniyor öykülerinde. Sen de bir anlatıcı olarak bu karakterlerin hayatlarına değmemizi sağlıyorsun. Duygusal dünyanı giderek toplumsal gerçekliklerle eşitlemeye mi çalışıyorsun?

Bu kitaptaki öykülerin büyük bölümünü Almanya’da kaleme aldım. Coğrafyanın değişimi yaşadığım ülkenin insanlarına içerden değil bu defa dışarıdan bakma fırsatı verdi. Anlamak için her şeyden uzaklaşmak lazım.

“Acı her yerdedir” diye bir cümlen var “Hadi Öldür Şunu Aslanım” adlı öykünde. Horoz ve köpek dövüşlerinde ekonomik şartlarından dolayı sunuculuk yapmak zorunda kalan bir radyo programcısın iç hesaplaşmaları. Dünya üzerinde insan eliyle yaşanan bütün ölümlere içsel bir eleştiri var bu öyküde. Toplumsal trajedilerin insan gerçeğine yönelerek hafifletilebileceğine inanıyor musun?

Bu öykü yayımlandığında sanırım Sarnıç Öykü’de basılmıştı ilk. Bu karakteri benim gerçek hikâyemle örtüştürdüler. Radyo programcılığı yapan ve bu alanda tanınan bir isim ülkesindeki sansür ve yayın yasakları yaşanan süreçten etkilendi işsiz kaldı diye düşündüler. “Bu dönemler geride kalacak, toparlan aslanım” diyen de oldu.

Hayvanların insanların keyfi için yarıştırıldığı, öldürüldüğü bir dünyadan insanların insanları kolayca kestiği bir dünyaya geçiş yeni bir şey değil. Habil’in öldürüldüğü gün yaşamın anlamı ve şekli değişti. Bugün edebiyatın iyileştirici yanına sığınarak en azından kendi kalbimin kirinden kurtulmayı deniyorum. Bir bireyin en az yapabileceği şey bu.

“Bak Önümüzde Yeni Bir Mevsim” deki bütün öykülerinin başat teması ölüm. Acılara derinlik duygusu yaparken, ölüm olgusunu da üst perdeden işliyorsun. Ölümün sahiciliğine bu kadar yoğunlaşmanın başka nedenleri de olduğunu düşünüyorum.

Ölüm yaşamın referansı. Zihnimde yaşam üzerine her düşündüğümde canlanan şey ölüm oldu. “Sonsuzluk uzun bir soluklanma anıdır ve seni hep yanımda istiyordum” diyorum bir öyküde. İnsan severken, yaşamına kattığını sonsuza kadar hayatında tutmayı diliyor. Çocukluğumdan itibaren sürekli ölümler gördüm. Odanın ortasında bir tabut ve etrafında ağlayan yüzler. Törenlerin sonrasında yine yağmur, yine güneş, yine gece ve yine yaşama dair kaygılar. İlk kitaptan itibaren öykülerimin bir yerinde görünen ölümler yaşamı kaçıranlara bir ikaz gibi de okunabilir.

Kitap on iki öyküden oluşuyor ve sen önümüzdeki yeni bir mevsimi işaret ediyorsun okuyucuya. Serkan Türk’ün bu yeni mevsiminde neler var ya da neler yok?

Gündelik hayatın içinde birbirimize uyguladığımız faşizm başta olmak üzere bireyin iç karışıklıkları, toplumda kendine biçilen rolleri ret edişi. Hepimizin şahit olduğu kişi ve olaylara başka açılardan bakmaya, anlamaya ve anlamlandırmaya çalıştığımı söyleyebilirim. Küçük kasabalar, büyük kentlerde dertleri değişmeyen insanlar. Hayvanlar, rüya, yalnızlık ve hep sorgulanan aşk. Üçüncü sayfaya konu olan haberler. Abartıya kaçmadan, sezdirerek okura hüznün yanında ışıltılı bir mevsimi işaret ediyorum.

Kitaba adını veren öyküye “İnsanlar ölür, elbiseleri kalır geriye” diye başlıyorsun. Eve dönmelerini istediğimiz ölülerimiz için her daim hazırda temiz birer elbise mi saklamalıyız?

“geç kalan boynunu büker bir çiçeğin” diyorum bir şiirimde de. Zamanın hafızası bizimkinden iyi şüphesiz. Önemli olan yaşamı kaçırmamak.

Diğer kitaplarında olduğu gibi özgün ve yalın anlatımını bu son öykülerinden de sürdürüyorsun. Sevdiğin ve benimsediğin bir dil bu. Mutsuz insanları anlatırken çok fazla psikolojik derinliğe kaçmıyorsun ama yüzeysel de geçiştirmiyorsun. Yazarken bu dengeyi kolay kuramaz insan, değil mi?

Anı ve zamanı sorgulamaya çalışırken çok fazla şey gözlemliyor insan. İlk öykülerimi yayımlamaya başladığımda belki de bu dengeyi çok fazla düşünmeden yazıyordum. Sonraları daha az sözcükle, en doğru anlatımı yakalamaya gayret gösterdim. Bak Önümüzde Yeni Bir Mevsim’in öykü toplamı zihinde devam eden ve okura birçok son düşündüren metinlere.

Günümüz hız çağı ve her şey hızla tüketiliyor. İnsanlar uzun metinleri kısalarına tercih ediyor. Uzun zamandan beri dergilerde kısa hatta kısacık öykülere rastlar olduk. Sen kısa öykülere nasıl bakıyorsun? Böyle bir projen var mı?

Kısa öykülerle ilgili bir projeye geçen yıl destek vermiştim. Remzi Karabulut’un hazırladığı Öyküden Çıktım Yola kitabına. Birçoğumuzun öykü notları arasında, minimal, küçürek, kısa öykü diye tanımlanan türe girecek metinleri olduğunu sanıyorum. Benim de var. Ama onları bir kitap toplamında sunmayı şimdilik düşünmüyorum.

Üç ayrı alanda çalışmalarını sürdürüyorsun. Radyo programcılığı, öykü ve şiir. Kuşkusuz ki bunlar birbirini etkiliyor ya da tetikliyordur. En çok hangisi veya hangileri öbürünü besliyor? Buna bağlı olarak da şunu da sorayım sana: Radyo, öykü ve şiir. Serkan Türk bunlardan en çok hangisi?

Radyo programcılığı 93 yılından beri hayatımın merkezinde duruyor. Önceleri programların metin yazarlığını da yapıyordum. Bu süreç edebiyatımı zenginleştirdi. Her program için çok sayıda kitap, dergi okuyordum. Birçok ismi bu sayede keşfettim. En iyi öykülerimi sonraları doğaçlama olarak yayınlarda kurguladım. Sesimi sözcüklerin üzerinde gezdirdim. Bir dünya kurmak ve oraya dinleyiciyi, okuru dâhil etmek müthiş derinlikli bir durum. O Rus oyuncaklarındaki gibi birini açıyorsun başka biri çıkıyor içinde. Edebiyatın içinden daha fazlası.

Son olarak, önümüzdeki yeni mevsimlerde yeni projelerin var mı?

Her öykücüden bir roman beklentisi var biliyorsundur. İyi bir roman yazabildiğimde diye yanıt veriyorum. Geçen yıldan beri masamda uzun metinler var. Belki uzun bir öykü olur sıradaki. Ve elbette şiirler. 2011 yılında yayımlamıştım İçimiz Çölse Biri Geçmiştir’i. Üçüncü şiir kitabımı da kısa bir zamanda tamamlamayı planlıyorum.

Söyleşi: Ömer Turan – edebiyathaber.net 

Yeni bir mevsimde kurulan dünyalar

Okuyanlar, bir şekilde duyanlar hemen anımsayacaktır. “Türkiye’de ne kadar futbol varsa o kadar edebiyat var” sözü Fethi Naci’ye aittir. Fethi Naci, bu sözleri söylediği dönemde Türkiye’de o dönemde var olan edebiyatın farklı bir boyutuna dikkat çekmek istiyordu muhtemelen. Niçin? Çünkü o yıllarda futbolun merkezi üç büyükler olarak bilinen İstanbul kulüplerinin tekelindeydi ve bu tekelin taşra tarafından kırılması ancak Trabzonspor’un şampiyon olmasıyla mümkün olmuştu.

Şimdi durup dururken hangi sebeple bunları anımsatma ihtiyacı duydum, açıklayım. Trabzon doğumlu ve Trabzon’da ikamet eden Serkan Türk, 4.öykü kitabı “Bak Önümüzde Yeni Bir Mevsim”le yıllar evvel Trabzonspor’un futbolda yaptığı değişimi, tıpkı edebiyatta yapacak gibi görünüyor da ondan.

Çünkü edebiyat, ana malzemesi dil olmak üzere insan yaşamının bütün safhalarını içine alan, düş gücüyle beslenen, ortaya koyduğu anlatım teknikleriyle bireyi, toplumu ve bütün dünyayı, merkezi hegemonyaların boyunduruğu altına girmeyi reddederek yansıtan bir sanat dalıdır ve öykü de bu sanatın estetikle kurgulanmış bir dalıdır.

"Edebiyat; aynı zamanda kurguda doğruyla yanlışın karşıtlığının asılı durduğu olanaklı dünyalar, hayali ama metaforik olarak doğru ve böylece gerçeklik algımızı güçlendiren dünyalar kurar."(1)

Oniki öykünün yer aldığı kitapta yazar; takıntılı, çevresiyle ve yaşamla uyum sorunu çeken, bir taraflarında eksiklik, olmamışlık duygusu taşıyan bireylerin gündelik hayatlarını anlatıcı karakterler üzerinden dolaysız bir anlatım dilini tercih ederek kurgulanmış dünyalar kuruyor. Ki yazarın bu tercihini kitapta yer alan öykülerin gerçek dünya, anlatma olgusu, işlevler, eylemler, tümceler gibi düzlemlerle birlikte düşününce “Bak Önümüzde Yeni Bir Mevsim” in kendi içinde bütüncül bir yapı inşa ettiğini görüyoruz.

Serkan Türk’ün dipnotlarından büyük çoğunluğunu Almanya/Berlin seyahati sırasında yazdığını öğrendiğimiz öyküler “Hitler Ve Yoldaki Üç Kişi” nin anlatımıyla başlıyor. Tren’de çekirdek çitleyen, müzik dinleyen, yaprak sarma yiyen, yüksek sesle konuşan insanlardan rahatsız olan ve bir an önce oradan uzaklaşmak isteyen, uzaklaşamayınca da susup oturmak zorunda kalan takıntılı bir insan profili çıkıyor karşımıza. Hatta öykünün kahramanı takıntılı olduğunu saklamaz. Muhataplarına: “Takıntılıyım. Çekirdek çitlerken siz, beynimin içine doğru su aygırları koşuyor sanki” demekten çekinmez.

Kitaba adını veren öykü “İnsanlar ölür, elbiseleri kalır geriye” cümlesiyle başlıyor. Eşini genç yaşta kaybetmiş bir adamın takıntıları psikolojik yaklaşımla ele alınıyor. “Sekiz güzel yıldan sonra aniden hastalanıp rahmetli oldu benim hanım. Ev başıma yıkıldı. Sofa bir mezara döndü. Yatak odasının kapısını açamaz oldum. Mutfak masasının üzerinde ne varsa küflendi. Gün boyu kanepeye uzanıp uyuyor gibi yapıyordum. Uyumuyordum. Gözümü kapadığımda onun gözü, onun elleri, onun olan her şey beliriyordu. Aniden gözü bir cam parçası gibi kırılıp dağılıyordu. Eline uzanacak gibi oluyordum. El asırlık bir ağacın köküne dönüyordu, sarılmaya doyamadığım gövdesi kuruyup iskelete. Kapatmamak için zorluyordum gözlerimi. Bu defa eşyalar üzerime geliyor, sandalye yürüyordu sanki odanın içinde. Pencereler kirden sokağı göstermez oldu. Bir odanın içinde mahkûm gibi yaşamaya başladım.” Bu cümlelerde yazar, öykü kahramanının içinde bulunduğu zihinsel süreç ve bilinçdışı unsurlar arasındaki ilişkiyi bir psikanalistmiş gibi ortaya çıkarıyor.

“Kalbim Oyuncak Bir Gemi Senin Sularında” başlıklı öyküyü okumaya başladığınızda Serkan Türk’ün “Uzak Yaz” ve “Rüzgârlı Camlar” isimli öykü kitaplarındaki “Öldüğümde Ağlamadım” ve “Şal” isimli öykülerini anımsıyor, orada kaldığınız yerden ve bu defa cinayeti işleyen karakterin dilinden anlatılan öyküye devam ediyorsunuz. Bu öyküdeki final cümlelerinde kullanılan şiirsel üslup dikkate değer. “Kalbim oyuncak bir gemi senin sularında, demiştim biliyorsun. Durmaksızın yalpalayan bir gövde düşün, öylece yalpalıyorum. Eksiğimin ve fazlalığımın sen olduğunu biliyorum.”

“Küçük Şeyler” isimli öyküde takıntılı insanların hayatlarını anlatmaya devam ediyor Serkan Türk. “Çocuk doğurmak istememişti. Zaten şimdi çocuk sahibi olmak istese bile yaşı sorun olabilirdi. Karga sürülerinin ardından koşturduğu köyde tanıdıkları bir komşu kadın vardı. Kadın üst üste dört doğum yapmış ve her çocuğu problemli dünyaya gelmişti. Otistik bir çocukla ne yapardı?” cümleleri, çocuk sahibi olmamış, çocuk doğurmaktan kaçınmış bir kadının takıntılarını işaret ediyor bu öyküde.

“Fotokopici Dükkânı”nda yöresel şive kullanan yaşlı kadının (Ayşe Teyze) konuşmaları öyküye folklorik renkler katılarak öykü dilinin zenginleştirilebileceğinin göstergesi gibi algılanabilir. “Boyu devrilsun, inşaat yapayrum diye diye baturdi bizi. Haçan anlamaysin ne diye zorlaysin kendini. Gelsun, alın nesi varsa kıçindan. Vermem ineklerumi. Onlar benum.” Fakat öyküdeki ana karakterlerin dışında çok fazla yan karaktere yer verilmiş olması bu öykünün belki de tek olumsuz yanıdır diye düşünüyorum.

“Wannsee’nin Mavi Suları”nda kızkardeşini merak eden, onun sarararak öleceğinden endişe eden takıntılı bir abla, “Ailenizden Biri Beklenmedik Bir Anda” da hastalıklardan, romatizmadan bunalmış, sıcak iklimlere takıntılı bir kadın çıkıyor karşımıza.

Gösterişsiz, birbirinden sakin hamlelerle öykü ağacının zirvedeki dallarına doğru tırmanışını sürdürüyor, Serkan Türk.

Başlarken; edebiyat, ana malzemesi dil olmak üzere insan yaşamının bütün safhalarını içine alan, düş gücüyle beslenen, ortaya koyduğu anlatım teknikleriyle bireyi, toplumu ve bütün dünyayı, merkezi hegemonyaların boyunduruğu altına girmeyi reddederek yansıtan bir sanat dalıdır ve öykü de bu sanatın estetikle kurgulanmış bir dalıdır demiştik. Bu cümleden hareketle “Bak Önümüzde Yeni Bir Mevsim” gerek estetik kurgusuyla, gerek anlatım teknikleriyle sıradan bir öykü kitabı olmaktan ziyade yazarın gerçekle düş gücünü harmanlayarak kurguladığı, bireysel veya toplumsal takıntıların odağına yerleşmiş insani kaygıları çok yönlü dile getirdiği bir eserdir diyebiliriz.

Hepimizin ruhumuzdan silip atamadığı, kurtulmak isteyip de bir türlü kurtulamadığı takıntıları, batıl inanışları mutlaka vardır değil mi?

Cevabınız evetse, işte sırf bu yüzden "Bak Önümüzde Yeni Bir Mevsim"i okuyunca yazarın hakkını teslim edeceğinize inanıyorum.

İyi okumalar.

Fatih Yavuz Çiçek

Kaynak: (1) Massimo Fusillo, Edebiyatta Estetik, syf.149

Şiirden ödünç alınmış bir dil: Bak Önümüzde Yeni Bir Mevsim-Şengül Can

Şiirden ödünç alınmış bir dil: Bak Önümüzde Yeni Bir Mevsim

Şengül Can

Türk, öykülerinde şiirden ödünç alınmış bir dili hikâyenin klasik kurgusuna gömer ve üzerini düzleyerek hikâyeyle bütünleştirir. Öyküleri, hikâyelerini anlattığı kişilerin tüm hüzün ve yalnızlığına rağmen yüzünü güneşe dönen öykülerdir. Yazar her şeye rağmen bak önümüzde yeni bir mevsim demeyi ihmal etmez. 

Bak Önümüzde Yeni Bir Mevsim, Serkan Türk’ün dördüncü öykü kitabı. Onun öyküleri taşradan dünyaya açılan bir kapıdır. Ama taşranın sıkıntısı, uzaklığı, imkânsızlığı yoktur öykülerinde. Öykülerde yalnızlık demeden yalnızlık, uzaklık demeden uzaklık anlatılır. Hem de öyle iddialı cümleler kurmadan, büyük söylemlere girişmeden yaşamın küçücük bir kıyısına odaklanır. O küçücük yerden büyük fotoğrafı işaret eder. Bu çerçeve sıradan olanın sıra dışı görüntüsüdür. Küçük olayları büyüteç altına almıştır. Gündeliğin içindeki parıltı, ânın içindeki büyük bir dünya.

İlk öykü, Berlin’de bir tren yolculuğudur. Yolculuk boyunca bir türlü yalnız kalamayan öykü kişisinin yol boyunca başına gelen dayatmalar. Yol boyunca faşizmi konuşan yolcuların, aslında bu düşünceyi ne kadar içselleştirdiğini gözlemleriz. Çok sıradan bir olay üzerinden, gündelik olanın içerisinden yeni bir dünyaya işaret eder yazar. İdeolojinin insan ilişkilerine yansımaları. Bir çağrışım. Burada Una Giornata Particolare filmini anımsamadan edemeyeceğim. Film üzerine bir inceleme yazısında şunları söyler eleştirmen:

“Tiber Ailesi’nin özel yaşamının içine girdiğimizde, Faşizm akıl dışı varlığını, orta sınıf insanının kişilik yapısında nasıl geliştiğini izlemeye başlarız. Altı çocuklu Tiber ailesinin annesi Antoniette, herkesten önce kalkarak sabah kahvaltısını, kocasının ve çocuklarının faşist üniformalarını hazırlar.1“

İkinci öyküde yer yer yükselen bir ses. Anlatıcı değişir. Ben anlatıcı susar, yerini o anlatıcısına bırakır, dışardan bir içses gibidir bu anlatıcı. Horoz ve köpek dövüşlerinde spikerlik yapan bir radyocunun hikâyesidir anlatılan. Bu hazmetmesi zor olay belki de anlatıcı değiştirilerek, kendini dille göstererek anlatılabilir ancak. Çünkü o sesi öykü boyunca duyarız ve zaman zaman bir radyo programının içerisindeymişçesine. Anlatılan aslında kimin hikâyesi derken. Tekrar kurmacanın büyüsüne kaptırırız kendimizi. Bu öykü daha içerden, taşradan anlatılıyor.

Ânı ve zamanı sorgulayan

Üçüncü öykü, yazmak üzerine birtakım sorgulamalarla ilerler. Gerçek ile kurmacanın birbiri içine geçmesi burada da söz konusudur. Anlatıcı kimi zaman sen diline döner ve burada sorular soran bir iç sese dönüşür. Derken metinler arası bir selam. Ratrick Süskind’in Güvercin romanı.  Öyküde güvercinler geçmişe gitmek için bir imge olarak kullanılmış. Belki de doğrudan hatırlanmak istenmeyen çocukluk, yalnızlık ve terk edilme duygusu. Babaya duyulan özlem ve nefret aynı düzlemde güvercinle özdeşleşiyor. Öykünün başında güvercinden rahatsız olmayan öykü kişisi güvercin hakkında düşünmeye başladıktan sonra, artık ondan rahatsız olur, onu uçurmaya karar verir.

Dördüncü öykü sevgiliye seslenen bir mektup gibi. Belki onunla kısa bir konuşma. Bir ân. Anlatıcı burada reenkarnasyon ile ilgili bir olay üzerinden konuyu aşka getirir. Ânı ve zamanı sorgular.

“Kimse sonradan yetişemez. Zamanın geçtiği yerlere.” (s.28)

Beşinci öykü kitaptaki genel izlekleri kendinde toplayan bir öyküler toplamıdır aslında. Hayvanlar, taşra, rüya, yalnızlık. Öyküler ilerledikçe aşk teması farklı farklı boyutlarıyla yeniden yeniden karşımıza çıkıyor. Ve kitaba adını veren öykü: Bak Önümüzde Yeni Bir Mevsim. Ritim ve vuruculuğun yükseldiği bir öykü. Yarım asırlık bir aşkın, bekleyişin bitişi. Aşk öyküsünden çok bir bekleyiş öyküsü, bu bekleyişi yaşamına yedirmiş yaşlı bir adamın hikâyesi. Öykü yine, günlük, gerçek ve olağan olana vurgusunu yapmadan geçemiyor.

“Uzakta bir yere bakmıyorduk.” (s.37)

Bir Yakınım İçin adlı öyküde yalnızlık ve doğa teması iç içe kurgulanmış, öykü bu iki tema üzerinden ilerler.

Kalbim Oyuncak Bir Gemi Senin Sularında adlı öykü Bak Önümüzde Yeni Bir Mevsim adlı öyküyle dirsek temâsı olan bir hikâyeyi anlatır. Bak Önümüzde Yeni Bir Mevsim’de bahsedilen eski elbise toplayıcısı Oktay’ın gerçek hikâyesidir. Sahi, Oktay neden eski elbiseleri topluyor diye düşünürken, bu soru bizi yeni bir aşk hikâyesine çıkartır. Kitaba adını veren öyküden de aldığı sezgiyle çıta daha çok yükselir, iki öykü adetâ bütünleşir. Ve yazarın şu cümlesini tekrarlatır okura:

“İnsanlar ölür, elbiseleri kalır geride.” (s.52)

Küçük Şeyler adlı öykü doğum fotoğrafları çeken bir kadının bakış açısından hikâye edilmiş. Çocuk, doğum, evlilik kavramlarını sorgulatan öykü, kadın duyarlığının ustaca işlenmesiyle okuru içine çekiyor.

Güneşe dönük öyküler

Fotokopici Dükkânı adlı öykü küçük bir kasabada geçiyor. Taşra duygusunun ustaca yansıtıldığı öykülerden. Eşinin sağlık sorunlarından dolayı çocuk yapamayan bir çiftin, erkeğin bakış açından anlatılan hikâyesi. Asıl konu üzerinden ülkemizdeki kadın cinayetlerine, taşra erkekliğine, kadına, evliliğe dair de satır aralarının yer aldığı öykü yazarın karakter yaratma konusundaki başarısının parıltılı örneklerinden.

Wannesee’nin Mavi Suları adlı öykü de iki kadının hikâyesinden yola çıkan hüzünlü bir duyarlılıkla yazılmış bir öykü. Anlatıcı metinler arası geçişler yaparak Tezer Özlü’yü selamlar, öyküdeki orta yaşlı teyzenin ruh halini anlatmak için.

Ailenizden Biri Beklenmedik Bir Anda kitabın son öyküsü. Bu öykü aslında ilk öyküyle birlikte kitabı bütünlüyor. İlk öyküde ağır basan sezdirme hâli son öyküde de yerini alır. Okurun kafasındaki soru peki, babaya ne oldu? Derken aslında cevabı içinde gizlidir. Kapak arkası yazıda okurun zihninde devam eden öyküler tanımı için en uygun öykü belki de.

Türk, öykülerinde şiirden ödünç alınmış bir dili hikâyenin klasik kurgusuna gömer ve üzerini düzleyerek hikâyeyle bütünleştirir. Öyküleri, hikâyelerini anlattığı kişilerin tüm hüzün ve yalnızlığına rağmen yüzünü güneşe dönen öykülerdir. Yazar her şeye rağmen bak önümüzde yeni bir mevsim demeyi ihmal etmez.

1http://www.cinerituel.com/2014/11/una-giornata-particolare-1977-fasizm-karsiti-bir-sinema-destani.html