uzak yaz
içime giren kuşlar uçamaz olurlar.
mevsim yaz,
heryerde yalnız bacalar.
tülden bir örtüyle kapattım içimdekileri.
sahilde kalabalıklar arasında bir kaya
yalnızlığım. bir yengeç suya atar gövdesini
süreyerek yavaş.
dönecek kadar yerim yok.
-kıyılar besliyor gemileri
ki her akşam vakti yanaşıyorlar korkmadan
saçlarımı tarayan rüzgârlara kırgınımdır.
göç yollarında bir tıkanmadır özlemelerim.
asla kilitsiz dolaşmaz
dilime sarılan zehir.
insanın sesinde yalnız uçurumlar değil,
sarp yamaçlar da birikir.
yaz biterken bulutlar çoğalır
dağların göğsünde,
beni bırakıp gitmekte yaprak dökecek.
sularımın üzerinde kağıttan gemiler
ah yaz kalbimin yamasını.
ağaç sırtını dayamış bana
koruklar sus pus.
leylekler yönlerini değiştirmiş
sazlıklarda kuruyorlar yuvalarını.
güneş yükseliyor ince otların arasından.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder